Frédéric Amez, ondervoorzitter van B Plus, antwoordt op Claude Demelenne volgens wie echtscheiding beter is dan chaos: het is integendeel nodig om de federale democratie te versterken.

In een recent artikel, gepubliceerd in Le Vif, herhaalt Claude Demelenne zijn nieuwe separatistische geloofsbelijdenis. Deze voormalige Belgicist, lid en oprichter van B Plus, verklaart zijn bekering tot het separatisme door de kloof die de twee belangrijkste gemeenschappen van het land zou scheiden. Vlamingen en Walen zouden niets meer gemeen hebben, noch in hun meningen, noch in hun politieke prioriteiten. De Walen zouden nog steeds dromen van een eeuwig België; de Vlamingen zouden dromen van een Vlaanderen dat op zijn eigen benen kan staan, steeds minder gehinderd door de Belgische structuur. De Walen zouden dromen van een maatschappij gebaseerd op linkse waarden en de welvaartsstaat; de Vlamingen zouden dromen van een rechts, ultraliberaal en repressief beleid. Een intelligent onderhandelde echtscheiding zou dan de beste oplossing zijn voor de huidige impasse.   

Het is verrassend om te zien hoe een linkse auteur, die voorheen altijd promt de "nationalistische verleiding" van de Parti Socialiste aan de kaak stelde, de clichés overneemt die de nationalisten gebruiken om te rechtvaardigen België op te delen of geleidelijk te ontbinden. 

Het cliché van een rechts overhellend Vlaanderen versus een links overhellend Wallonië verdient meer dan een nuancering. Weliswaar waren in Vlaanderen de rechtse en extreemrechtse partijen bij de laatste verkiezingen de winnaars, maar ook extreemlinks behaalde haar beste score ooit. In Wallonië heeft uiterst links indrukwekkende vooruitgang geboekt, maar in een context waarin uiterst rechts bijna niet bestaat. Vlaanderen en Wallonië vertonen meer verschillen op het vlak van het politieke aanbod, dan op het vlak van de wensen van de kiezers. Uit enquêtes van verschillende universiteiten in het land is gebleken dat de bezorgdheden van de Walen nauwelijks verschillen van die van de Vlamingen. Als een partij in Wallonië een sterk discours over migratie en veiligheid zou voeren, zou ze gemakkelijk kiezers vinden. Om een onzeker electoraat te verleiden, heeft het Vlaams Belang op zijn beurt grotendeels gebruik gemaakt van linkse argumenten zoals het verhogen van de lage pensioenen. Zowel in het Noorden als in het Zuiden worden de kiezers echter genoodzaakt om zich uitsluitend uit te spreken over de partijen die zich kandidaat stellen in hun eigen landsdeel. Deze beperking van de keuze van de kiezers creëert het verschil in politieke vertegenwoordiging en de illusie dat de twee gemeenschappen niets meer gemeen hebben. 

Een recente postelectorale enquête, waarover veel in de pers werd bericht, weerlegde dat Vlaanderen ervan droomt om onafhankelijk te worden. Slechts 16% van de Vlamingen wil een onafhankelijk Vlaanderen, een cijfer dat al vele jaren stabiel is en slechts 22% bedraagt onder de N-VA-stemmers. Beter nog: 30% van de Vlamingen wil zelfs een versterking van de federale overheid.   

De huidige werking van de Belgische instellingen is zeker niet bevredigend. De huidige impasse is betreurenswaardig. Het roept op tot hervormingen voor een betere werking van de federale instellingen. Maar het is verkeerd om dit als chaos te omschrijven. De echte chaos zou juist veroorzaakt worden door een echtscheiding, die door sommige mensen als oplossing wordt gepresenteerd. We moeten onszelf niet voor de gek houden: deze scheiding zal niet vriendschappelijk zijn. Het zal lange en pijnlijke onderhandelingen vergen. Kwesties zoals de verdeling van de overheidsschuld, het statuut van Brussel en van de minderheden zullen moeten worden geregeld, waarbij eventueel de grenzen opnieuw moeten worden getrokken en ten slotte moet worden onderhandeld over de door de Walen gewenste solidariteitsbanden. Al deze onderhandelingen zullen tijd vergen, zonder dat er zekerheid is over het succes ervan. Al deze onzekerheden zullen het internationale imago van onze regio's in de ogen van de wereld alleen maar schaden en uiteindelijk wegen op de algemene economische situatie, die iedereen in meer of mindere mate zal voelen. De scheiding van politie en justitie zal een zegen zijn voor de georganiseerde misdaad. Dit alles kan worden omschreven als chaos, en niet de huidige impasse, hoe betreurenswaardig die ook is.  

Wat de Belgen nodig hebben is geen echtscheiding of verdere splitsingen. De huidige impasse toont precies de grenzen aan van het mechanisme van bevoegdheidsverdeling dat door de vorige Staatshervormingen werd toegepast. Integendeel, wat nodig is, is de versterking van de democratie op federaal niveau. De oprichting van een federale kieskring, een duidelijkere verdeling van de bevoegdheden, de invoering van een normenhiërarchie en de bevordering van tweetaligheid zijn enkele van de oplossingen om vooruit te gaan. 

Misschien "zou het Vlaamse model dat de N-VA en haar bondgenoten dierbaar is, als het op België zou worden toegepast, (...) een ontrafeling van de sociale verworvenheden van links vormen." Het blijft een feit dat deze mogelijkheid in een democratische Staat niet minder legitiem is dan een andere. Het land nog meer willen verdelen om Wallonië te laten ontsnappen aan deze hypothetische ontwikkeling staat gelijk met partij kiezen voor Julius Caesar die liever als was eerste in Gallië dan dan tweede in Rome. Dat is een partijpolitieke strategische keuze, maar heeft niets te maken met het verdedigen van het algemeen belang.