Op initiatief van B Plus lanceren de ondertekenaars een oproep aan de politiek. Ze vrezen dat het separatistisch of confederalistisch project bij de volgende regeringsvorming verlammend zal werken, zonder dat de kiezer een duidelijk alternatief geboden wordt. Tegelijkertijd kijkt een overgrote meerderheid van de Vlamingen vooral uit naar goed functionerende overheden die loyaal samenwerken binnen de federale staatsstructuur. Ze roepen alle partijen op kleur te bekennen en zijn ervan overtuigd dat Vlaanderen geen toekomst heeft buiten een sterk federaal België.

Als een jaarlijks terugkerend ritueel werd op 11 juli rondgebazuind dat het ongeduld van ‘de Vlamingen’ stilaan op is. Na de volgende verkiezingen moet het confederalisme er komen, want federaal is er niets meer mogelijk en alles zal geblokkeerd blijven.

We begrijpen dat er van die gedachte enige aantrekkingskracht uitgaat, zeker voor wie genoeg heeft van het gekibbel tussen de politieke partijen en de partijvoorzitters. Mensen hebben, zeker in tijden als deze, geen behoefte aan bakkeleiende politici, wel aan een krachtdadig bestuur en aan partijen die samenwerking in plaats van polarisering nastreven.

Bij gebrek daaraan kan de simpele boodschap van een hol populisme of van het Vlaams-nationalistische adagium ‘Wat we zelf doen, doen we beter’ op nogal wat instemming rekenen. Tegelijk is een grote meerderheid van de Vlaamse kiezers gehecht aan het federale België en zijn de Vlamingen nuchter genoeg om te beseffen dat voortdurend communautair gesteggel nergens toe leidt. Het afbraakdiscours van de populisten die elk probleem communautair kaderen, verergert immers alleen maar de reële problemen waarmee ons land kampt, in plaats van ze constructief aan te pakken.

Nog los van het feit dat dit Siamese land bijna niet op te delen valt, hebben de tegenstellingen veel meer te maken met klassieke verschillen in visie op het sociaaleconomisch beleid dan met een onoverbrugbare culturele kloof. En ongetwijfeld is er veel meer consensus over een aantal fundamenten van onze federale welvaartstaat dan de doodgravers van België willen doen geloven.

Eén van die fundamenten is onze federale sociale zekerheid en ons progressief belastingstelsel, die de welvaart tot op zekere hoogte herverdelen en zo onze samenleving inclusiever maken. België is verre van perfect, maar er worden kansen gecreëerd voor bijna iedereen en de meeste mensen kunnen hun talenten ontplooien, wat de samenleving op haar beurt sterker en veerkrachtiger maakt.

Een sterke sociale zekerheid is de ruggengraat van het federale België. Hoe groter de bevolkingsgroep die dit stelsel schraagt, hoe sterker het systeem, omdat de risico’s ruimer gespreid kunnen worden. Momenteel geniet Vlaanderen van een financiële stroom vanuit Brussel en Wallonië voor de financiering van de vergrijzingskosten, omdat Vlamingen gemiddeld langer leven dan Walen of Brusselaars en Brussel een erg jonge bevolking heeft.

Regionale autonomie is helemaal niet verkeerd, maar we geloven wel dat daarnaast de meerwaarde van het gezamenlijke project België niet uit het oog verloren mag worden. Die meerwaarde is er immers nog steeds. Zonder België klinkt de stem van Vlaanderen in Europa en in de wereld veel zwakker.

Vooral de niet-nationalistische partijen dienen hun visie op de toekomst van België helder uit te drukken. Aandacht genoeg voor separatisme en confederalisme, maar waar blijven de inspirerende projecten voor de toekomst van ons land? Het gebrek daaraan is funest, zeker nu de toekomst van België, of men dat nu wil of niet, een van de speerpunten van de regeringsvorming zal worden. In januari 2023 wezen de Vlaamse sociale partners alvast de weg door alle regeringen van dit land tot een constructieve en loyale samenwerking op te roepen. Een stem voor een Vlaams-nationalistische partij is daarentegen de facto een stem die een goede werking van het federale België zal helpen ondermijnen.

Meer dan vijftig jaar na de eerste staatshervorming is de speeltijd voorbij. De burger die geen geloof hecht aan die min of meer mythische onafhankelijkheid, waarbij de gebraden duiven ons in de mond zullen vliegen, heeft recht op een duidelijk alternatief.

 

Tony Van de Calseyde, voorzitter B Plus
Renaat Hanssens, lid van de provinciale raad van CD&V Antwerpen

 

Medeondertekenaars:

Benno Barnard, schrijver

Bart Van Loo, schrijver

Marc Leemans, voorzitter ACV

Mia De Vits, gewezen voorzitter ABVV

Paul Callewaert, algemeen secretaris Solidaris

Emmanuel van Innis, gewezen voorzitter BECI

Mario Van Essche, voorzitter Humanistisch Verbond

Freddy Willockx, minister van Staat

Mark Eyskens, minister van Staat, gewezen eerste minister

Guy Vanhengel, Eerste ondervoorzitter Brussels Parlement, gewezen minister (Open VLD)

Tim Vandenput, federaal Parlementslid (Open VLD)

Dirk Van der Maelen, ereondervoorzitter Kamer van Volksvertegenwoordigers

Ludwig Vandenhove, Vlaams Parlementslid (Vooruit)

Mieke Vogels, gewezen minister, ere-Vlaams volksvertegenwoordiger

Lotte Stoops, Brussels Parlementslid, (Groen)

Bertrand Waucquez, burgemeester van Kraainem

Reginald Moreels, gewezen minister, humanitair chirurg

Nadia Nsayi, auteur

Marc Van Ranst, hoogleraar KULeuven, viroloog

Piet Hoebeke, hoogleraar UGent uroloog

Rudy Aernoudt, hoogleraar UGent

Tony Mary, bestuurder van vennootschappen

Pascal Mallien, advocaat

Jan Braeckmans, advocaat

Jef Neve, pianist – componist

Max Temmerman, dichter, schrijver

Yves Petry, schrijver

Vital "Vitalski" Baeken, schrijver en performer

Geert van Istendael, schrijver

Daan Stuyven, zanger

Katrien Bodson, behoedster Ons Erfgoed